ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Μετά από αίτηση των Συλλόγων και Σωματείων της Κοινότητας το Κοινοτικό Συμβούλιο αποφάσισε στις 27 Ιουνίου 1938 την ίδρυση Γυμνασίου στην περιφέρειά του.

Το 1937 είχε αποφασιστεί η ίδρυση μικτού Γυμνασίου από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και είχε δημοσιευθεί σχετική ανακοίνωση στον ημερήσιο τύπο, με την υποχρέωση η Κοινότητα να συνδράμει με κάθε τρόπο, αναλαμβάνοντας η ίδια την ευθύνη της ίδρυσης και τη συντήρησή του.

Στις 21 Ιουλίου 1938 με την υπόδειξη του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, αποφάσισε να προβεί σε δημοπρασία εκμίσθωσης οικήματος για την εγκατάσταση του νεοϊδρυθέντος Γυμνασίου Ταύρου. Αποφασίστηκε η εγκατάστασή του στο οίκημα Αθανασίου Δροσάκη, με μηνιαίο μίσθωμα 4.000 δρχ.

Από το 1938 μέχρι το 1951 τίποτε δεν αναφέρεται σχετικά με το Γυμνασιακό Παράρτημα στα πρακτικά των Κοινοτικών και αργότερα των Δημοτικών Συμβουλίων.

Bέβαια στην περίοδο αυτή λόγω των Εθνικών περιπετειών (Μεταξική δικτατορία, πόλεμος 1940, Κατοχή, εμφύλιος πόλεμος) κάθε προσπάθεια εκπολιτιστική και μορφωτική είχε τεθεί στο περιθώριο.

Μετά την έναρξη της ανέγερσης του κτιριακού συγκροτήματος, που θα φιλοξενούσε το 1ο και 2ο Δημοτικό Σχολείο, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε στη συνεδρίαση στις 12 Νοεμβρίου 1951 να στραφεί σε νέες απαλλοτριώσεις διαφόρων οικοπέδων, με σκοπό να πιέσει τους αρμόδιους για την ανέγερση νέων σχολικών κτιρίων, που είχε τόσο ανάγκη η περιοχή.

Με την απόφαση για την περιμάντρωση του νεόδμητου 1ου Δημοτικού Σχολείου, αποφασίστηκε ομόφωνα να ασκηθεί και κάθε δυνατή πίεση προς το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας για την ίδρυση στον Δήμο, Γυμνασίου, που εκκρεμούσε από την εποχή της Μεταξικής δικτατορίας, το οποίο θα στεγαζόταν αρχικά μαζί με το 1ο Δημοτικό Σχολείο στο νεόδμητο κτίριο.

Για τον συντονισμό των προσπαθειών αυτών συστήθηκε επιτροπή από τους Δημοτικούς Συμβούλους Ευάγγελο Δερμιτζάκη, Ελευθέριο Σκορδίλη, Παναγιώτη Δημητρόπουλο, Θεόδωρο Ράλλη και Στυλιανό Παπάζογλου. Η επιτροπή, παρά τις επαφές, παραστάσεις και πιέσεις έλαβε μόνο (18/9/1952) από τους αρμόδιους υποσχέσεις, για να περάσουν , έτσι περίπου πέντε χρόνια, χωρίς καμία πρόοδο στη λύση του προβλήματος

 Στις αρχές του 1957 και κάτω από τη διαπίστωση, ότι γύρω στα 430 παιδιά του Δήμου μας, αναγκάζονταν για να παρακολουθήσουν τις Γυμνασιακές τους σπουδές, να καταφεύγουν στα Γυμνάσια των γειτονικών Δήμων, η Δημοτική Αρχή κινητοποιήθηκε δραστήρια και επίμονα προς το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, ζητώντας αυτή τη φορά την ίδρυση έστω και Γυμνασιακού Παραρτήματος του Γυμνασίου Καλλιθέας στην περιφέρειά της.

Στη συνεδρίαση της 4ης Φεβρουαρίου 1957 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα:

(Απόφαση 14/4-2-1957) να αποστείλει ευχή και παράκληση προς το Υπουργείο, να ενεργήσει τα δέοντα για την ίδρυση του Γυμνασιακού Παραρτήματος στην περιφέρεια του Δήμου, που να περιλαμβάνει τουλάχιστον τις τρεις πρώτες τάξεις, με το αιτιολογικό της περιφρούρησης των μικρών μαθητριών, οι οποίες για να μεταβούν τότε στο Γυμνάσιο Καλλιθέας, διέρχονταν ερημικές τοποθεσίες και ιδιαίτερα κατά τις νυκτερινές ώρες της επιστροφής τους, διατρέχοντας σοβαρούς κινδύνους.

Ο Δήμος ανελάμβανε την ευθύνη για τη λειτουργία του, ανοίγοντας ειδική πίστωση στον Δημοτικό Προϋπολογισμό του ώστε να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πρώτα έξοδα, που θα απορρέανε από την εκμίσθωση του οικήματος, την αγορά οργάνων και την πρόσληψη των απαραίτητων Εκπαιδευτικών λειτουργών.

Οι συντονισμένες ενέργειες, έδωσαν αυτή τη φορά την καταφατική απάντηση του Υπουργείου στον Δήμο και η ίδρυση του Γυμνασιακού Παραρτήματος, έγινε πραγματικότητα μετά από την δωρεάν στέγαση στο κτιριακό συγκρότημα των Εκπαιδευτηρίων Ιωάννη Παναγιωτίδη . Η τελετή έναρξης έγινε στις 10 Μαρτίου 1957.

Με την υπ' αριθμ. 29/11-3-1957 ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ο Δήμος και ουσιαστικά ανελάμβανε την ευθύνη της λειτουργίας του Γυμνασιακού Παραρτήματος. Ζητούσε όμως από την Κεντρική Διοίκηση να του εγκρίνει την πρόσληψη καθηγητών, όπως της φιλολόγου Βασιλικής Πλαγιαννάκου, της Σωματικής Αγωγής Ευγενίας Μπουρατίνου και την απόσπαση του Δημοτικού Υπαλλήλου-Καθηγητού Μαθηματικών Ηλία Σταθουλόπουλου.

Την ίδρυση του Γυμνασιακού Παραρτήματος ακολούθησε και η ίδρυση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, που θα ανελάμβανε με τη σειρά του τη φροντίδα για την καλή λειτουργία του.

Μετά ένα χρόνο περίπου το Δημοτικό Συμβούλιο έχοντας υπόψη του το από 8/6/1958 έγγραφο του Γυμνασιακού Παραρτήματος "περί προσθήκης νέων τάξεων", αποφάσισε ομόφωνα:

(Απόφαση 191/4-6-1958) να ζητήσει ανά μιας ελλείπουσας κάθε χρόνο τάξης, κάνοντας αρχή από το σχολικό έτος 1958-59 με την Στ' τάξη, 1959-60, με την Ζ΄ τάξη και 1960-61 της Η΄ τάξης, ώστε τελικά και οι μαθήτριες που ήδη φοιτούσαν να αποφοιτήσουν απ' αυτό, αλλά και το Γυμνασιακό Παράρτημα να καταστεί βαθμηδόν ανεξάρτητο Δημοσυντήρητο Γυμνάσιο Ταύρου, όπως κι έγινε, πολύ αργότερα.

Την εποχή εκείνη, (σχολική περίοδος 1959-1960) παρουσιάστηκε πάλι το πρόβλημα στέγασης, αυτή τη φορά εντονότερο, γιατί και η δωρεάν παραχώρηση στο Εκπαιδευτήριο Ι. Παναγιωτίδη έληγε, γινόταν συγχώνευση των τριών πρώτων τάξεων αγοριών και κοριτσιών και επιπλέον αναμενόταν και η προσθήκη της Ζ' τάξης, γεγονός που θα απαιτούσε περισσότερες αίθουσες διδασκαλίας και διδακτικό προσωπικό.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή, το Δημοτικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση (44/3-7-1959) ζήτησε από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, τη στέγαση του Γυμνασιακού Παραρτήματος στο νεόδμητο τότε 3ο Δημοτικό Σχολείο, αναλαμβάνοντας βέβαια και τη συντήρησή του.

Στην προσπάθεια αυτή, μεγάλη υπήρξε η προσφορά του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων προς τον οποίον οι γονείς των μαθητών πρόσφεραν μηνιαίως το ποσό των 40 δρχ. για την αποζημίωση του Καθηγητικού Προσωπικού και την αντιμετώπιση των έκτακτων εξόδων.

Μια επιτροπή (1959), που την αποτελούσαν ο Δήμαρχος Στράτος Χαρατσάρης και το Προεδρείο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, άρχισε μια σειρά από παραστάσεις προς το Υπουργείο Παιδείας, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να επιτύχουν τελικά τη στέγαση των δύο πρώτων τάξεων στο νεόδμητο 3ο Δημοτικό Σχολείο, ενώ οι υπόλοιπες τάξεις θα στεγάζονταν στις αίθουσες του παλιού 3ου Δημοτικού Σχολείου στην οδό Θράκης, με κρατική επιχορήγηση όμως αυτή τη φορά.

Την ίδια εποχή περίπου, μετά από πιέσεις τόσο της Δημοτικής Αρχής όσο και των κατοίκων της περιοχής, με υπομνήματα και παραστάσεις, ακολούθησε η ανεξαρτοποίηση του Γυμνασιακού Παραρτήματος από το Γυμνάσιο Θηλέων Καλλιθέας με Διευθυντή τον Φιλόλογο βοηθό-Γυμνασιάρχη Παναγιώτη Χονδρογιάννη.

Από τότε, άρχισε ένας αγώνας Δημοτικής Αρχής και Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, για ανεύρεση χώρου, με σκοπό την ανέγερση του Γυμνασίου Ταύρου.

Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 10 Ιανουαρίου 1964 και μετά από διάφορες προτάσεις, αποφασίστηκε (απόφαση 8/10-1-1964) η τροποποίηση του σχεδίου πόλης στα Ο.Τ. 126, 133, 134, 135 με βάση το υπ' αριθμ. Ε 36216/6193/14-11-1963 έγγραφο του Υπουργείου Δημοσίων Έργων-Υπηρεσία Οικισμού, Διεύθυνση Ε2/9 - δηλαδή του χώρου, που βρισκόταν μεταξύ των οδών Αγίας Σοφίας-Θράκης και Κορυζή, σαν χώρο πρασίνου μέσα στον οποίο και προοριζόταν η ανέγερση του σχολικού κτιρίου.

Μετά δέκα μήνες περίπου από την απόφαση, στις 26 Μαΐου 964, έφτασε επιστολή του Υφυπουργού Παιδείας, που γνωστοποιούσε στο σώμα, ότι έγινε δεκτή η απαλλοτρίωση του χώρου αυτού, που είχε προταθεί για την ανέγερση του διδακτηρίου.

Μετά τις Δημοτικές εκλογές (5/7/1964) και την ανάδειξη της νέας Δημοτικής Αρχής, ο Δήμαρχος Ιωάννης Χονδρογιάννης κι όλο το Δημοτικό συμβούλιο άρχισαν μια σειρά νέων κινητοποιήσεων και παραστάσεων προς το Υπουργείο Παιδείας, ζητώντας επίμονα την πλήρη απαλλοτρίωση όλων των χώρων για την ανέγερση, τόσο των δύο Δημοτικών Σχολείων (2ο και 4ο), όσο και του Γυμνασιακού συγκροτήματος.

Τα σχέδια του συγκροτήματος είχε αναλάβει ο αρχιτέκτονας Δεσποτόπουλος, που ήταν υποχρεωμένος να τα έχει ετοιμάσει σε 2,5 μήνες, δηλαδή μέχρι τα τέλη του έτους 1966.

Επειδή όμως ο χώρος που προοριζόταν για την ανέγερση του Γυμνασιακού Συγκροτήματος δεν ήταν επαρκής, με την υπ' αριθμ. 47/10-5-1966 απόφαση έγινε τροποποίηση του χώρου της πλατείας Λ. Ακρίτα (υπ' αριθμ. Ο.Τ. 132) μετά του χώρου του Γυμνασίου, η οποία κι έγινε δεκτή από το Συμβούλιο Δημοσίων Έργων στις 13 Ιανουαρίου 1967 και επικυρώθηκε με ομόφωνη απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.

Στην πορεία των εργασιών προέκυψε σοβαρό θέμα, γιατί στο χώρο αυτόν είχαν εγκατασταθεί σεισμοπαθείς των Ιονίων Νήσων, για την απομάκρυνση των οποίων απαιτείτο προηγουμένη αποκατάσταση τους αφ' ενός και αφ' ετέρου κατά μήκος της οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης, είχε καταληφθεί από πολύ παλιά από κάτοικο της περιοχής που έτρεφε κατσίκια και δεν ήταν εύκολη η απομάκρυνσή του από την περιοχή.

Μετά από μεγάλες προσπάθειες της διορισμένης τότε από την χούντα "Δημοτικής Αρχής" τα εμπόδια αυτά απομακρύνθηκαν, για να ακολουθήσουν η θεμελίωση του Γυμνασιακού Συγκροτήματος στις 22 Νοεμβρίου 1969 και τα εγκαίνια μετά τρία χρόνια περίπου, στις 18 Δεκεμβρίου 1972.